’t Is goed in ’t eigen hert te kijken, nog even voor het
slapengaan…
Wat stellen we dan vast? Dat we ons niet alleen geregeld laten
betrappen op het ontberen van goede smaak én op een gebrek aan
kennis betreffende bepaalde acts of genres, maar ook dat we ons in
het verleden wel eens in niet al te positieve bewoordingen
uitlieten over bands die we eigenlijk niet echt kenden, zodat ons
oordeel dus hoegenaamd nergens op stoelde. Een paar maand geleden
staken we zo in een concertverslag nogal de
draak met de band die in het voorprogramma speelde voor ¡Forward, Russia! en
die we toen – omdat we niet beter wisten – omdoopten tot ??? of
¡En Avant, La Wallonie!. Gelukkig waren er die avond
mensen in de Botanique met meer kennis van zaken, en die wezen ons
er dan ook op dat het ging om de Waals-Franse band Pillow.
Geen stelletje neofieten dus die door een gunstige wind op het
podium van de Rotonde waren terechtgekomen, maar een groep die in
2005 al een titelloze debuut-cd had uitgebracht op het uitmuntende
Carte Postale-label. Die plaat leverde hen niet alleen lovende
kritieken op in België en Frankrijk, maar ook een Japanse release
en een plaatsje in het voorprogramma van ondermeer The Isles,
Styrofoam,
Giardini Di Miro, het eerder genoemde ¡Forward, Russia! en Editors.
Stichter en spilfiguur van Pillow is de jonge gitarist Guillaume
Vilain. Aanvankelijk staat hij er helemaal alleen voor. Pas wanneer
hij in de streek rond Doornik (van waar hij afkomstig is) en het
noorden van Frankrijk de juiste muzikanten vindt om zijn ideeën mee
uit te werken, wordt Pillow een groep. De manier van werken ligt al
snel vast: de band wil zich toeleggen op instrumentale rock,
waarbij vooral pakkende melodieën moeten zorgen voor het vertolken
en overbrengen van emoties. Het is een procédé dat werkt, want de
luisteraar hoeft zich op deze manier geen seconde te ergeren aan/te
laten afleiden door nietszeggende teksten (in langharig Engels), en
kan zich volledig laten opslorpen door de muziek.
Tijdens onze concertbespreking van een paar maand geleden stelden
we ons nog de vraag welke richting de band precies uit wilde. Het
gegeven dat ze instrumentale rock brachten (drie gitaren,
alstublieft!) maakt dat de groep gemakkelijk kan worden
gecatalogeerd bij postrock, maar we hoorden toen ook
krautrock-invloeden (de gedrevenheid van Neu!) en een stevige snuif
new wave in hun sound. Er moet die avond echter behoorlijk wat prut
in onze oren gezeten hebben, want datgene wat we toen nog
omschreven als een langdradige, ‘episch bedoelde’ melange van
bovengenoemde stijlen vinden wij vandaag, na ‘Explicit No Lyrics’
een keer of tien beluisterd te hebben, net zo leuk aan dit
vijftal.
In tegenstelling tot nogal wat postrockbands, die rustig beginnen
en zichzelf vervolgens trapsgewijs naar hogere sferen musiceren,
zijn de vijf composities op deze e.p. afgelijnde songs. De vijf
hadden gerust elk nummer kunnen rekken en ergens rond de
tienminutengrens laten ontploffen, maar in plaats daarvan is elke
track een afgerond geheel dat eindigt met beide voeten netjes op de
grond. Alles goed en wel beschouwd zijn er, op ‘Radar View’ en (in
mindere mate) ‘Dubbed and Boxed’ na, op de ‘Explicit No Lyrics’
dan ook niet zo heel veel rechtstreekse verwijzingen naar postrock
te horen.
De allerbeste songs staan op plaatsen twee, drie en vier: ‘Rust
Glory’, een glorieuze, knap in elkaar gezette epische rocker; ‘Far
Sounds Loop’, dat door de new wave bas van Samuel (live een
toonbeeld van speelplezier ) naar een hoger niveau wordt getild, en
het onstuimige ‘Jack in the Fourth’, waarin vooral veel prog en
krautrock te horen zijn en de echte postrock ver weg is.
Pillow heeft met ‘Explicit No Lyrics’ een knappe e.p. gemaakt die
redelijk verslavend werkt en voor ons gerust wat langer had mogen
duren. Bovendien zijn we erg blij dat we deze groep nu op een
fatsoenlijke manier leerden kennen, zodat we dit stukje dan ook
willen besluiten met een welgemeend ¡¡¡En Avant, La
Wallonie!!!
