Avengers: Infinity War

Tien jaar geleden overrompelde Iron Man op verfrissende wijze. De film bleek de eerste bouwsteen van fase 1 in het grotere Marvel-Disney-huwelijk. In 2013 luidde Iron Man 3 de tweede fase in en in 2016 voerden Iron Man en Captain America ons bekvechtend naar fase 3 met Captain America: Civil War. Achttien films, achttien bouwstenen die de weg plaveien naar de ultieme culminatie: alle helden in één film. Achttien films om de kijker te doen meeleven met deze larger-than-life bordkartonnen figuren. Na achttien films op tien jaar tijd komen alle verhaallijnen eindelijk samen in wat een hoogtepunt moest worden van 21st century storytelling. Het resultaat: een scheet in een fles.

De strijd in de Ilias van Homerus duurde ook tien jaar, maar in dat boek behoud je ten minste een duidelijk overzicht van wie wat wanneer hoe doet en waarom. En als het eens niet duidelijk is, blijft het toch boeien. In Avengers: Infinity War duiken evenveel superhelden en parasieten op: ofwel exposerend totdat iedereen mee is, ofwel onoverzichtelijk in beeld vechtend tegen CGI, en als ze dat niet doen, dan wel hollend naar de volgende locatie waar ze zullen leuteren of vechten. En oh spannend, soms combineren ze het show-and-tell leuteren met vechten! Als kijker? You couldn’t care less.

Tien jaar had meesterstrateeg Kevin Feige (de producer van heel het Marvel-filmuniversum) nodig om alle personages voor te stellen en alle Infinity Stones een rol te laten spelen. Enter ultieme bad guy Thanos, die op twee uur alle stenen verzamelt alsof het niets is, om met één vingerknip de helft van de bevolking van het universum tot stof te herleiden. Want niet alleen op aarde, maar blijkbaar op elke mogelijke planeet in het heelal maken alle wezens dezelfde fout als de mens: we reproduceren onnadenkend en vreten al de natuurlijke bronnen van onze thuisplaneet leeg. Thanos ondersteunt het idee dat we met minder mensen opnieuw in harmonie zullen zijn.

Er is op zijn minst een verhaal, enfin, toch een soort van scenario. Thanos en trawanten vechten tegen Thor, Heimdall, Loki en de Hulk, en bemachtigt zo een Infinity Stone. Vervolgens strijden ze tegen Iron Man, Dr. Strange en Spiderman. En krijgen een Infinity Stone. Daarna: Thanos en zijn trawanten vechten tegen … Het enige boeiende is dat al die snerthelden eindelijk eens het onderspit delven, of toch tot de volgende film.

Wat betreft die Infinity Stones: blijkbaar is bij het ontstaan van het heelal iets bizar esoterisch gebeurd, waardoor verschillende vormen van energie kristalliseerden in aparte stenen. Dit soort rotzooi kan alleen maar ontstaan in een land waar ook het geloof in de dianetica en het Theta-universum van Scientology gedijt. Het scenario van Avengers: Infinity War is geen haar beter dan al de ondingen uit de koker van Hubbard. In beide werelden gaan de personages er steevast van uit dat hun problemen voortkomen uit wat hen in het leven is aangedaan. En aangezien hun sores zo belangrijk zijn, wordt dit uiteraard de miserie van de gehele mensheid. En daar moet je als kijker voor juichen? Deze film telt meer calimerocomplexen dan een N-VA-partijcongres.

Zelfs al horen we enkele gevatte en geslaagde oneliners, ze kunnen de boel niet redden. De broers Russo die dit onding in beeld brachten, zijn het zoveelste bewijs dat tv-regisseurs met hun fikken van een cinemacamera moeten blijven. Sinds J.J. Abrams denkt Hollywood dat het talent voor de cinema van morgen te vinden is in de tv-wereld van vandaag. Sommige Marvel-films waren nog enigszins deftig in beeld gebracht, maar hier is het een zootje. Actiescènes zijn herleid tot shots van abstracte objecten in beweging tegen een kleurrijke computerachtergrond. De CGI is zoals steeds de moeite, maar met een eindeloze generiek waarvan negentig procent instond voor die effecten, had een minder resultaat wel heel zielig geweest.

Dit was film nummer negentien. De komende jaren volgen nog nummers 20, 21 en 22. Vorig jaar bereikte Disney op 146 dagen de kaap van 1 miljard aan filminkomsten, dankzij deze film gebeurde dat dit jaar al in minder dan 120 dagen. Wedden dat het huis van de gouden muis het volgend jaar binnen de 100 dagen flikt, wanneer we het vervolg op deze prent in onze nek gedraaid krijgen? Een mens kan maar hopen dat een deel van dat geld wordt gebruikt om eindelijk nog eens goede animatiefilms te maken, tot hiertoe nog steeds het enige waarin de studio keer op keer wel kwaliteit aflevert.

3.5
Met:
Robert Downey Jr,, Chris Hemsworth, Mark Ruffalo, Chris Evans, Josh Brolin
Regie:
Anthony & Joe Russo
Duur:
149
2018
US

verwant

Poor Things

De carrière van de uit Griekenland afkomstige regisseur Yorgos...

The Gray Man

(Marc Bussens is voorzitter van de Belgische Unie van...

Thor: Love and Thunder

Binnen het door uniformiteit en eenheidscinema gedomineerde model dat...

Dark Waters

Nadat hij zich aan het begin van zijn carrière...

Dolittle

Dat het huidige filmlandschap geregeerd wordt door ‘franchises’ en...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in