Bijna acht jaar geleden blies een pas herrezen Suede het dak eraf in een uitverkocht Koninklijk Circus, met een greep uit de grootste hits, de sterkste albumtracks en zelfs enkele b-kantjes. Anno 2018 vertoont de ijzersterke livereputatie van de band nog steeds geen spatje roest. Ook gisteren triomfeerden de heren, maar dan met een set die voor ruim de helft bestond uit nummers van de laatste drie platen.
Dat de terugkeer van Suede geen nostalgietrip is of een makkelijke manier om nog wat geld te kloppen uit de zakken van de fans, is wel duidelijk; Anderson en co zijn begonnen aan een tweede, volwaardige carrière. ‘Comebackplaat’ Bloodsports kon met wat slechte wil nog weggezet worden als een doorslagje van succesalbum Coming Up (’96), met Night Thoughts (’16) en het fonkelnieuwe The Blue Hour, twee uitgesponnen, op het eerste gehoor moeilijke, minder toegankelijke langspelers, tasten ze echter de grenzen af van het concept‘album’ zonder daarbij de ziel van de oude Suede te verloochenen.
Dat schrikt de fans blijkbaar niet af. The Blue Hour mag dan nog maar pas verschenen zijn, uit de reacties gisteren bleek dat velen al stevig hadden gestudeerd op het nieuwe materiaal. Suede speelde dan ook niet voor een ongeïnteresseerd publiek dat ongeduldig stond te wachten op deze of gene hit (om daarna verder te leuteren over de koers of het voetbal), maar voor een zaal veelal toegewijde fans die ook de recente songs warm onthaalden en vaak zelfs konden meezingen.
Tijdens de vorige doortocht, meer dan twee jaar geleden, werd Night Thoughts nog netjes gescheiden van het oudere materiaal (wat natuurlijk ook had te maken met de bijhorende film). Vandaag is de discografie van de band weer een pak straffe songs rijker en kan Suede met gemak een sterke, uitgebalanceerde set samenstellen met een mix van oud en nieuw, opzwepend en bezwerend materiaal. Dat werd gisteren netjes verdeeld over anderhalf uur, in groepjes van vier.
Tot zover de zuivere wiskunde, want bij Suede draait het natuurlijk nog altijd rond emotie, passie, pathos en euforie, en dat alles gebracht met veel intensiteit. Rustig op temperatuur komen was er niet bij: voor je het wist waren “As One” (eindelijk een waardige opvolger voor “Introducing The Band”), “Wasteland”, “I Don’t Know How To Reach You” en “Outsiders” voorbijgeraasd, en werd een eerste vracht klassiekers gelost. Niet alleen de zaal kwam onder stoom, ook Brett Anderson kon je na “She”, “We Are The Pigs”, “So Young” en “Killing Of A Flashboy” letterlijk uitwringen.
Wat hierop volgde was minder slopend, maar werd met minstens evenveel overtuiging gebracht. “Tides” liep naadloos over in “Roadkill”, “Sabotage” en “No Tomorrow” bewezen dan weer dat de groep ook zijn meer subtiele, uitgekiende popsongs vlekkeloos naar het podium weet te vertalen. Veel tijd om achterover te leunen was er echter niet, want stilaan kwam de finale in zicht en dat betekent in het geval van Suede nog steeds vuurwerk.
Dat kwam er met de vierklapper “Filmstar”, ”Metal Mickey”, ”Trash” en ”Animal Nitrate”, hits die stuk voor stuk werden meegezongen — dat was ook nodig, want het voorafgaande uur had Anderson zoals gewoonlijk zijn stembanden allerminst gespaard. Het kwartet zou een logisch einde geweest zijn van de set, maar een opvallend montere, bij momenten zelfs aimabele Anderson bleef alleen achter om zijn trouwe, onverzadigbare fans — de insatiable ones — én Brussel te eren met een akoestische versie van “Europe Is Our Playground”. Het laatste woord van de reguliere set was echter voor “The Invisibles” en “Flytipping”, het duo dat ook The Blue Hour afsluit. Echt afronden deed Suede met “Beautiful Ones” en “Life Is Golden”, weer een nieuw nummer dat live wel eens een paar jaar zou kunnen meegaan.
Niet alleen wat betreft de songkeuze bracht Suede dus een uiterst gesmaakte, opwindende en evenwichtige set, opvallend was dat de groep er ook enorm veel zin in had. De jaren lijken maar geen vat te krijgen op de presence en de podiumact van Brett Anderson. Richard Oakes zag er gisteren zelfs tien jaar jonger uit dan bij de vorige doortocht en eiste met zijn snedige gitaarspel ook nadrukkelijk zijn plaats in de spots op.
Nee, er komt nog lang geen sleet op Suede.
